Расулуллоҳ қирқ ёшга тўлдилар. Хушхабар муждалар зоҳир бўла бошлади. Булар янги тонг ва улуғ саодат белгилари эди. Пайғамбарлик замони яқинлашаётган эди. Золимликлар кучайиб, шақоват-заҳматлар кўпайгач, Аллоҳ томонидан инсонларни тўғри йўлга бошловчи бир элчи юборилиши кутилмоқда эди... Кўриб турган нарсаларидан ҳазрати Муҳаммаднинг сиқилишлари зиёда бўлар эди. Гўёки ҳушовоз бири у Зотни чақираётгандек бўлур эди. Ёлғизликни истар эдилар. Энг севган нарсалари ёлғизликни исташ бўлиб қолди. Маккадан чиқиб, уйлар кўздан ғойиб бўлгунга қадар узоқлашар эдилар. Макканинг кимсасиз водийларига, дара ва тоғларига кетардилар. Қайси тош, қайси дарахтнинг ёнидан ўтсалар, улар ул Зотга «Салом сенг,а эй Расулуллоҳ», дер эдилар. Бу вақтда Расулуллоҳ атрофига, ўнгу сўлига, орқаларига боқар, тош ва дарахтлардан бошқа бирон нарса топа олмасдилар. Аввал бошда тўғри (содиқ) тушлар кўра бошладилар. Кўрган ҳар бир тушлари, худди кундузгудек намаён бўлар эди.
