Шу пайт Расулуллоҳ алайҳиссолату васаллам мусулмонлар томон юриб кела бошладилар. Дубулға кийган Пайғамбар алайҳиссаломни биринчи бўлиб Каъб ибн Молик таниб қолди ва баланд овоз билан: «Эй мусулмонлар, суюнчилик! Расулуллоҳ тириклар!!!» деб қичқирди. Расулуллоҳ алайҳиссалом унга, жим, деб ишора қилдилар. Мусулмонлар у кишининг атрофида тўпландилар. Биргалашиб тоғ томонга кўтарилдилар. Абу Бакр, Умар, Ҳорис ибн Сумма ва бошқалар шу тўпда эдилар. Тоққа кўтарилиб келаётиб Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Убай ибн Халафнинг Авад лақабли отини миниб кетаётганини кўриб қолдилар. У мазкур отини Маккада махсус боқар ва шунинг устида туриб Муҳаммадни ўлдираман, дер эди. Расулуллоҳ алайҳиссалом бу гапни эшитганларида: «Балки, иншааллоҳ, мен уни ўлдирарман», деган эдилар. Ҳозир уни кўрдилар-у, дарров Ҳориснинг найзасини олиб, Убай ибн Халаф томоғининг пастки қисмига урдилар. У ҳўкиздек бўкириб, йиқилди. Кейинроқ ўлди.
