Шу пайт Абу Суфён тоғнинг устига чиқиб: «Ичингизда Муҳаммад борми?!» деб бақирди. Расулуллоҳ алайҳиссалом: «Унга жавоб берманглар», дедилар. «Ичингизда ибн Абу Қуҳофа (Абу Бакр) борми?!» деб бақирди Абу Суфён. Жавоб бермадилар. «Ичингизда Умар ибн Хаттоб борми?!» деб бақирди у. Жавоб бермадилар. Шу уч кишидан бошқани сўрамади ва ўз шерикларига: «Уларни йўқ қилибсизлар, шекилли», деди. Шунда Умар розияллоҳу анҳу ўзларини тута олмай: «Эй Аллоҳнинг душмани! Сен зикр қилганларнинг ҳаммалари тирик. Аллоҳ сенга ёмонликни боқий қолдирди», деб қичқирдилар. «Қавмнинг ичида «мусла» (ўликни қиймалаш) бўлибди. Мен амр қилганим йўқ, хафа ҳам эмасман», деди Абу Суфён. Бу билан у ўзининг хотини Ҳинднинг қилган ишига, яъни Ваҳший ҳазрати Ҳамза ибн Абдулмуттолибни ўлдиргандан кейин, қорнини ёриб, жигарини олиб, чайнаб ташлаганига ишора қилди. «Ҳубал олий бўлди», деб бақирди Абу Суфён. Расулуллоҳ: «Унга жавоб бермайсизларми?» дедилар. «Нима деб жавоб берайлик?» дедилар саҳобалар. Расулуллоҳ алайҳиссалом: «Аллоҳу аъла ва ажалл (яъни Аллоҳ олийроқ ва улуғроқ) денглар», дедилар. «Бизнинг Уззомиз бор, сизнинг Уззонгиз йўқ!» деб бақирди Абу Суфён. Расулуллоҳ алайҳиссалом: «Унга жавоб бермайсизларми?» дедилар. «Нима деб жавоб берайлик?» дедилар саҳобалар. Расулуллоҳ: «Аллоҳ бизнинг мавломиз сизнинг мавлонгиз йўқ», деб айтинглар», дедилар. «Бу кун Бадр кунидагининг ўрнига. Урушда гоҳ ундоқ, гоҳ бундоқ бўлади», деди Абу Суфён. Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу: «Баробар эмас, бизнинг ўликларимиз жаннатда, сизники дўзахда», дедилар.
