Мунофиқлар Мадинанинг туб аҳолиси бўлмиш ансорийларда турли йўл билан маҳаллийчилик руҳини қўзиб, уларни ўз дин қардошларига қарши қўйишга уриндилар. Улар бундай йўллар билан мўминларни хор қилмоқчи бўлдилар. Лекин Аллоҳ таоло уларнинг ўзларини хору зор қилиб қўйди. Улар ўйламаган тарафдан бошларига балоларни олиб келди. Мазкур ҳодисада Убай ибн Салулни ва унинг нифоқдаги шерикларининг ишлари фош бўлгандан сўнг одамлар ичида, Расулуллоҳ Убай ибн Салулни қатл этишга фармон берганмишлар, деган гаплар тарқалди. Баъзи шижоатли мусулмонлар у Зотдан бу ишни амалга оширишга рухсат ҳам сўрадилар. Лекин Пайғамбар алайҳиссалом кўнмадилар. Бу хабар мунофиқлар раҳбари Убай ибн Салулнинг ўғлига ҳам етиб боради. Шунда у йигит Пайғамбар алайҳиссаломнинг ҳузурларига шошилиб келиб: «Эй Аллоҳнинг Расули, эшитишимча, отамни ўлдиришга амр бермоқчи экансиз, Аллоҳга қасамки, бизнинг қабиламизда мендан кўра отасини ҳурмат қиладиганроқ одам йўқлигини ҳамма билади. Сизнинг амрингизни бажариб отамни қатл этган кишини кўриб юриш менга оғир бўлади. Шунинг учун изн берсангиз, мунофиқ отамнинг бошини ўзим танасидан жудо қилсам», деди. Пайғамбар алайҳиссалом унга ҳам рухсат бермадилар. Ҳа, иймон ҳақиқий бўлса, бунга ўхшаш мўъжизалар содир бўлади. Мунофиқлар ўзларини азиз билиб, мўминларни хор қилишга уринсалар ҳам, Аллоҳ уларнинг ўзини икки дунёда хору зор қилиб қўяди. Бунга Убай ибн Салулнинг бошига тушган кўргиликлар яққол мисол бўлади. Имом Абу Довуд ривоят қилади: «Одамлар (ўша ғазотдан сўнг) қайтиб Мадинага яқинлашиб келганларида Убай ибн Салулнинг ўғли шаҳарга кираверишда қиличини яланғочлаб турди. Одамлар бир-бир унинг олдидан ўтиб кетавердилар. Қаршисига отаси Убай ибн Салул келганда: «Аллоҳга қасамки, Расулуллоҳ изн бермагунларича бу ердан ўтмайсан, албатта, у Зот азиз, сен хорсан», деди. Убай ибн Салул ўғлидан Расулуллоҳга шикоят қилди. Ўғил эса: «Аллоҳга қасамки, эй Расулуллоҳ, сиз изн бермагунингизча, шаҳарга кирмайди», деди. Расулуллоҳ изн бердилар. Шундан кейингина ўғил отасига: «Расулуллоҳ изн берган бўлсалар, ўтавер», деди.
