У оятлардан олинадиган дарс ҳамма асрда ҳам мунофиқликнинг ҳамда мунофиқларнинг мусулмонларга бўлган хатарининг катталигини баён қилиш ва мусулмонлик шундай даъвоки, уни мол ёки жон билан жиҳод қилиш орқали, машаққатларга кўндаланг бўлиш орқали тасдиқлаш лозимлигини баён қилишдир. Табук ғазоти ана шу Қуръоний дарснинг татбиқи бўлди. Яъни унда мусулмонлар буюк Илоҳий синовдан ўтдилар. Бу синов Мадинада яшириниб юрган нифоқ чимматини очди ва чин мусулмонлардан  мунофикларни   ажратиб  берди. Сўнг Аллоҳ таолонинг Китобида мунофиқларнинг кирдикорларини, сиру-асрорларини ошкор қилувчи ҳамда мусулмонлар улардан ҳар замон ва маконда эҳтиёт бўлишларига чақирувчи оятлар пайдар-пай нозил бўла бошлади: «(Жиҳодга чиқишдан) қолган (қочган мунофиқлар) Аллоҳнинг Пайғамбарига хилоф қилиб қолганларидан хурсанд бўлдилар ва молу  жонлари   билан   Аллоҳ  Йўлида  жиҳод қилишни ёмон кўрдилар ҳамда (бир-бирларига):«Бу иссиқда урушга чиқманглар», дедилар. (Эй Муҳаммад алайҳиссалом), айтинг: «Агар улар англай  олсалар,  жаҳаннам    оташи    янада иссиқроқдир».   Бас,  ўзларининг   касб  қилган нарсалари    (яъни    кофирликни    танлаганлари) жазосига улар (бу дунёда) озгина кулсинлар, (сўнгра Охиратда) кўп — абадий йиғласинлар! Энди агар Аллоҳ Сизни («Табук» жангидан сўнг) улардан бирон тоифага қайтариб, (рўбарў қилса) бас,   улар   Сиздан   (бундан   буён   бўладиган ғазотларга) чиқиш учун изн сўрасалар, айтингки: «Мен билан ҳаргиз чиқмайсизлар ва мен билан бирга   бирон   душманга   қарши   жанг   ҳам қилмайсизлар.    Чунки    сизлар    аввал-бошда чиқмай  ўтиришга   рози  бўлдингиз,  бас,  яна қолгувчи кимсалар билан бирга ўтираверинглар». (Тавба сураси, 81-83-оятлар).