Арабистоннинг бутун халқи мушрик эди. Эътиқодлари бутпарастлик, қилмишлари мусулмончиликка ашаддий душманлик бўлди. Ярим оролдагиларнинг кўпини шулар ташкил этар, аҳли китобдан бўлган мусавийлар ва христианлар озчилик эди.
Араб ярим оролида яшовчи барча қабилалар ишонч-эътиқод нуқтаи назаридан маккалик қурайшийларга боғлиқ эди. Ҳар йили ҳаж мавсумида Маккага борганда улар қурайшийларнинг мусулмонларга қарши олиб бораётган таблиғ-ташвиқотларига алданиб қолган, маккалик мушриклар каби булар ҳам мусулмонларга қарши душманлик жабҳасидан жой олган эди.
Мусулмонлар мушрикларга қарши қўлларига қурол олишга мажбур бўлган бўлсалар, бу фақат ва фақат ўз динларини ҳимоя қилиш учун эди. Бундай урушларни икки турга ажратса бўлади:
1. Маккалик мушрикларга қарши урушлар.
2. Маккалик бўлмаган мушрикларга қарши олиб борилган урушлар.
