Ҳубал бути олдида еттита ўқ бўлиб, ҳар бир ўққа махсус ёзувлар ёзилган эди. Жумладан, биринчи ўққа «дия» (хун) сўзи ёзилган бўлиб, улар хун тўлашда ўзаро келиша олмай қолсалар, шу ўқ кимга чиқса, ўша хун тўлар эди. Иккинчи ўққа «ҳа» сўзи ёзилган бўлиб, бир ишни қилишда иккиланиб турган бўлсалар, шу ўқ чиқса, дарҳол ўша ишни қилар эдилар. Учинчи ёйга «йўқ» сўзи ёзилган бўлиб, бу ўқ чиқса мазкур ишни қилмас эдилар. Тўртинчи ўққа «ўзларингиздан» сўзи ёзилган эди. Бешинчи ўққа «ёпишган», олтинчи ёйга «сизлардан эмас» ва еттинчи ўққа «сувлар» сўзи битилган эди. Улар бирор жойдан сув чиқариш учун қудуқ кавламоқчи бўлсалар-у,  шу ўқ чиқса, уни кавлар эдилар. Бирор гўдакни хатна қилмоқчи бўлсалар, ёки бирортасини уйлантирмоқчи,ё бирор маййитни дафн қилмоқчи бўлсалар, ё бирор кишининг насаби ҳақида шубҳага тушиб қолсалар, уни Ҳубал ёнига юз дирҳам пул ва бир қурбонлик билан олиб борар эдилар. Сўнгра пул ва қурбонликни ўша жойдаги ўқлар билан фол кўрувчи эгасига топширар ва ўзлари олиб келган, фоли кўрилаётган кишини Ҳубал ёнига яқинлаштириб: «Эй илоҳимиз! Бу фалончи ўғли фалондир, биз унинг учун фалон ишни хоҳлаяпмиз. Ўзинг бизларга ҳақиқатни маълум қил», – деб дуо қилар эдилар. Кейин ўқлар эгасига фолни бошлашини айтардилар. Агар «ўзингиздан» ёзуви чиқса, бу улардан бири ҳисобланарди. Агар «сизлардан эмас» чиқса, уларга иттифоқдош бўларди. Агар «ёпишган» ёзуви чиқса, у насаби ҳам, иттифоқдошлиги ҳам йўқ деб саналар ва аввал қандай мартабада бўлса, ўша мартабада қоларди. Агар «ҳа» чиқса, унга нисбатан қилмоқчи бўлган ишни қилишар ва аксинча, «йўқ» чиқса, унинг ишини келгуси йилга қолдиришарди. Улар шу тарзда ўзларининг муаммоли ишларини ҳал этар эдилар.