Ибн Исҳоқ: Умар ибн ал-Хаттоб ва Айёш ибн Абу Рабиъа ал-Махзумий биргаликда йўлга чиқиб Мадинага келишди. Абдуллоҳ ибн Умарнинг қули Нофеъ Абдуллоҳ ибн Умардан, у эса отаси Умар ибн ал-Хаттобдан ривоят қилади. Умар деди: «Мадинага ҳижрат қилишни хоҳлаганимизда Сариф устида, Бани Ғифор адосидан ат-Танодиб деган жойда учрашиш учун Айёш ибн Абу Рабиъа ва Ҳишом ибн ал-Осий ибн Воил ас-Саҳмий билан ваъдалашдик. Агар қайси биримиз у ерда бўлмасак, ушлаб қолинган (ҳибс) бўлиб, қолган икки киши йўлида давом этади, деган эдик. Мен Айёш ибн Абу Рабиъа билан ат-Танодибда кўришдик, лекин Ҳишом олдимизга келишдан (мушриклар томонидан) ушлаб қолиниб, динидан чиқарилди. Мадинага борганимизда Қубода Бани Амр ибн Авфга бориб тушдик. Абу Жаҳл ибн Ҳишом ва ал-Ҳорис ибн Ҳишомлар Айёш ибн Абу Рабиъани излашга чиқишди. Айёш уларнинг амакиваччалари ва она томондан биродарлари бўларди. Бизгача Мадинага келишди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бу пайтда Маккада эдилар. Айёш билан гаплашиб унга: «Онанг сени кўрмагунча бошига тароқ урмаслик ва қуёшдан сояланмасликни назр қилди, унга раҳминг келсин», дейишди. Айёш эзилиб, раҳми жўшиб кетди. Шунда унга: «Эй Айёш! Агар яқинларинг сени динингдан чиқаришни кўзлаётган бўлсалар, улардан огоҳ бўл. Аллоҳга қасамки, агар онангнинг бошини бит чақса, барибир, бошини тарайди ва Макканинг ҳарорати зўрлик қилса, барибир, сояланади», дедим. У менга: «Мен онамнинг қасамини адо қилиб, у ерда мол-мулким бор, уни ҳам олиб келаман», деди. Шунда унга: «Аллоҳга қасамки, ўзинг ҳам биласан: мен Қурайшнинг энг кўп мол-мулкли кишиларидан бириман, молимнинг ярмини берайин, у иккиси билан кетма», дедим. Лекин у биродарлари билан қайтишдан воз кечмади. Унинг бунда қатъий туриб олганини кўргач: «Айтганингдан қолмайдиганга ўхшайсан, ҳеч бўлмаганда, мана бу урғочи туямни ол. У наслдор ва бўйсунувчандир. Устидан тушма. Агар яқинларингдан шубҳага тушсанг, у билан қочиб қол», дедим.
Айёш урғочи туяга миниб улар билан бирга йўлга чиқди. Анча йўл юришгач, Абу Жаҳл: «Эй биродаримнинг ўғли! аллоҳга қасамки, бу туям жонга тегди. мени ҳам шу урғочи туянгга миндирмайсанми?» – деди. Айёш рози бўлиб, туясини чўктирди. Бошқалар ҳам туяларини чўктириб ерга тушганларида Айёшнинг устига ташланиб, ип билан қўл-оёғини боғладилар. Сўнгра Маккага олиб бориб уни динидан қайтишга мажбурлашди.
Ибн Исҳоқ: менга Айёш ибн Абу Рабиъа хонадонининг баъзилари шуни айтди: «Улар Айёшни Маккага қўл-оёғи боғлиқ ҳолда кундузи олиб бориб: «Эй Макка аҳли! Аҳмоқларингизга бу аҳмоғимизга қилгандек муомала қилинг», – дейишди.
