Муҳаммад алайҳиссалом билан Майсара соғ-саломат Маккага қайтиб келишди. Уларнинг ишлари ўнгидан келиб, жуда кўп фойда олишди. Бирига ўн қўшилганидан ўзида йўқ қувонган Хадижанинг Расулуллоҳга меҳри тушиб қолди. Одамлар у кишини бекорга Амин дейишмаслигини, ҳалоллиги туфайли ҳамиша омади чопишини кўрган қирқ ёшлар чамасидаги бой-бадавлат бу аёл таомилга зид ҳолда унга турмушга чиқиш майли борлигини билдирди. Пайғамбар алайҳиссалом амакилари Абу Толиб билан Хадижанинг амакиси Амр ибн Асадникига совчи бўлиб боришди. Мезбон уларнинг истагига розилик берди. Абу Толиб келин-куёвни никоҳ қилиб, қуйидагича хутба ўқиди: «Аллоҳ бизни Иброҳим ва Исмоил авлоди, Маъад ва Музор насли қилиб яратганига, Байтуллоҳга қарайдиган, Масжиди ҳаромни бошқарадиган мартабага эриштирганига,, Каъбани улуғ зиёратгоҳ, қон тўкиш, ҳатто биронта гиёҳни узиш ман этилган муқаддас масканга айлантирганига, бизни мартабамизни кўтариб, одамларга ҳукмрон қилганига минг қатла шукр. Жияним Муҳаммад ибн Абдуллоҳнинг мардликда, олийжанобликда, фазлу карамда тенги йўқ. Тўғри, унинг мол-дунёси кўп э%B
