Робиъул-аввал ойининг 11-куни
Ҳижрий 648-йил 11-робиъул-аввал куни (милодий 1260-йил 25-феврал) Ҳалаб шаҳри Ҳулакунинг қўлида қулаши оқибатида Ҳалаб қалъаси ҳам таслим бўлишга мажбур бўлди. Бу жангда ҳалаб жангчилари қўлларидан келганича ҳужумга қарши турдилар. Лекин қалъани душмандан ҳимоя қилишга кучлари етмади.
РАСУЛУЛЛОҲ СОЛЛАЛЛОҲУ АЛАЙҲИ ВАСАЛЛАМНИНГ ШАКЛУ ШАМОЙИЛЛАРИ
Ташқи кўринишлари: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Иброҳим алайҳиссаломга ўхшайдилар. Узоқдан қараганда ғоят келишган ва кўркам, яқиндан кўрганда ғоят гўзал ва ёқимли. Ҳуснлари: кўркам юзли, ойдек, балки ойдан ҳам чиройли, порлаб турган қуёшдек, гўё қуёш у кишининг юзларида юргандек. Бўйлари: узун ҳам, паст ҳам эмас, балки ўрта бўйдан бир оз баландроқ. Жуссалари: ўртача, хушбичим, қадди-қоматлари келишган. Елкалари: кенг. Ранглари: тиниқ, оққа мойил буғдойранг. Юзлари: ўртача – юм-юмалоқ ҳам эмас, чўзинчоқ ҳам эмас, бир оз юмалоққа мойил, бироқ гўштдор эмас. Чеҳралари: нурли, жиддий ва табассумли. Қовоқ солувчи эмас. Хурсанд бўлсалар, юзлари янада ёришиб кетар, юзларидан нур ёғилар эди. Ғазаблансалар, гўё ёноқларига анор сиқиб қўйилгандек, юзлари қизариб кетар эди. Кўзлари: сурма тортилгандек чиройли, кўз қорачиқлари тим қора, оқи тиниқ оқ, баъзан оқида бир оз қизиллик пайдо бўлар эди. Қошлари: ингичка ва ёйсимон бўлиб, бир-бирига туташмаган эди. Киприклари: узун. Пешоналари: кенг. Ёноқлари: текис. Бурунлари: нозик ва ўртачадан сал узунроқ. Қовоқлари: четлари эгикроқ. Бошлари: ўртачадан каттароқ. Оғизлари: ўртачадан кенг ва каттароқ (араблар бундай сифатни мақташади, буни фасоҳату балоғатга йўйишади). Тишлари: чиройли бўлиб, гапирган пайтларида тишлари орасидан нур таралаётгандек бўларди. Бўйинлари: ўртачадан салгина узун, кумушдек соф. Баданлари: кўкракларидан қоринларигача майин тук билан энсиз ҳолда қопланган. Кўкрак ва қоринларида бошқа жунлари бўлмаган, аммо елка ва билакларида бир оз бўлган. Кўкраклари: кенг. Қоринлари: кўкраклари билан бир текис. Ҳидлари: мушку анбардан ҳам хушбўйроқ, ҳатто бир йўлдан юриб ўтган бўлсалар, кейин шу йўлдан юрган одам хушбўй ҳидларидан у зотнинг бу ердан ўтганларини билиб олган. Сочлари: жингалак ҳам, силлиқ ҳам эмас, балки жингалаклик ва силлиқлик ўртасида бўлиб, қулоқлари ўртасига, баъзан юмшоғига ва баъзан пастига тушиб турган. Сочларининг ранги қоп-қора бўлган, бошларининг ўртасидан фарқ очиб юрганлар. Умрларининг охирида икки чаккаларидаги сочларига бир оз оқ тушган. Соқоллари: бир кафт, яъни бир сиқимдан узунроқ, қалин ва қора. Умрларининг охирида пастки лаблари остидаги соқолларида озгина оқ толалар пайдо бўлган, аммо соч-соқолларидаги оқ туклар сони йигирматага ҳам бормаган. Қўллари: мулойим, кафтлари тўла, гўштдор, яъни у зот билан қўл бериб кўришган одамнинг кафти тўлар эди. Билаклари: кафтга яқин қисми узун, залворли. Оёқлари: оёқ кафтлари ўртача, болдирлари залворли. Юришлари: салобатли, залворли, қияликдан тушиб келаётгандек зарб билан, шаҳдам қадам ташлаб, енгил, илдам ва хотиржам юрардилар. Бўғин суяклари: йўғон, бақувват. Терлари: маржондек. Уйқулари: кўзлари ухласа ҳам, қалблари ухламасди.