Мазкур мактубдан сўнг Абу Омирнинг одамлари Қубо   масжиди   яқинига   бир   масжид   қуришга киришдилар. Уни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Табук ғазотига чиқишларидан олдин қуриб битирдилар. Сўнг у Зотнинг олдиларига келиб, янги қурган     масжидларига     бориб     намоз     ўқиб беришларини сўрашди, токи у Зотнинг у жойда намоз ўқишлари билан ўз масжидларини тақрирлаб, исботлаб олмоқчи бўлишди. Улар бу масжидни қиш-қировли кунларда заифлар, ҳасталар кириб ўқишлари учун қурганларини айтишди. Аллоҳ таоло Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни у жойда намоз ўқишдан сақлади. У Зот уларга: «Биз сафарга чиқиб кетаётган эдик, қайтиб келсак, иншааллоҳ ўқиймиз», дедилар. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Табук жангидан Мадинага қайтгач, Мадинага етишга бир кун, ярим кунлик вақт қолганда Жаброил алайҳиссалом масжиди Зирор ва уни қурганлар асосланган куфр ҳақида ҳамда уларнинг мўминлар жамоатини тарқатиб юборишдан иборат мақсадлари тўғрисида хабар келтирди. Бас, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Мадинага етиб боришларидан олдин ўша масжидни    бузиб    ташлаш    учун    одамларни юбордилар. Аллоҳ таолонинг ушбу ояти нозил бўлди:«Яна шундай кимсалар ҳам борки, улар (мўминларга) зиён етказиш, куфрни (кучайтириш) ва мўминлар ўртасига тафриқа солиш ҳамда илгари Аллоҳ ва Унинг Пайғамбарига қарши урушган (бир) кимсага кўз тутиш учун (фитна юзасидан) масжид қуриб олдилар. Яна: «Биз фақат яхшиликнигина истаган эдик», деб қасам ҳам ичадилар. Аллоҳ гувоҳлик берурки, улар шак-шубҳасиз, ёлғончидирлар. (Эй Муҳаммад алайҳиссалом,) ҳеч қачон у масжидда (намозга) турманг! Биринчи кундан тақво асосига қурилган масжид борки, Сиз ўшанда туришингиз лойиқроқ. Унда покликни севадиган кишилар бордир. Аллоҳ эса ўзларини мудом пок тутгувчи зотларни севар» (Тавба 107-108-оятлар). Бу масжид қиссаси мунофиқлар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга ва у Зотнинг саҳобаларига қарши уюштирган ҳийлаларининг чўққиси ҳисобланади. Бу сафар мунофикликнинг ўзи эмас, балки мусулмонларга қарши тил бириктирув ҳам бирга бўлди. Шунинг учун Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламнинг бу ишга муносабатлари ўзни билмаганга солиш ёки муҳлат беришни давом эттириш муносабати эмас, балки ўз Роббисининг ваҳийси билан узил-кесил ҳал қилиш муносабати бўлди. Бу қарор мунофиқлар ўраниб, яшириниб олган пардани йиртиш, масжид, деб даъво қилишган бинони вайрон қилиш, ёқиб юбориш қарори эди. Улар бу бинони мунофиқларнинг мусулмонларга қарши қиладиган ҳийла-найранглари, тил бириктирувларига фитна ўрдаси бўлиши учун қурган эдилар. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг бу бинога нисбатан тутган йўллари Аллоҳ ва Расулига осийлик қилинаётган барча маконларни гарчи ўшандай маконларнинг ҳақиқати одамлар кўзидан яхшилик пардалари билан яширинса ҳам, бекор қилиш, йўқ қилиш, уларга ўт қўйиш кераклигига далолат қилади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг Зирор масжидига бўлган муносабатлари шу бўлса, очиқдан-очиқ гуноҳ ишлар қилинаётган фаҳш, маъсият маконларига бўлган муносабатлари қандай бўлиши мумкин. Фикримиз далили учун тарихдан кўплаб мисолларни келтиришимиз мумкин, ана шулардан бири Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳу ароқ сотиладиган қишлоқни бутунлай ёқиб юборганларидир.