Ибн Исҳоқ: ҳар бир хонадон эгалари ўз уйлари ичига бир бутни қўйиб, унга сиғинар эдилар. Агар бир киши сафар қилмоқчи бўлса, сафар олдидан уловига минаётиб бутни силаб-сийпалар эди. Бу унинг сафар олдидан қиладиган энг охирги иши бўларди. Агар у сафардан қайтиб келса, яна бутини сийпалар ва бу унинг сафардан қайтганидан кейин қиладиган биринчи иши бўлар эди.
Аллоҳ ўз расули Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васалламни тавҳид (ягона Аллоҳга ибодат қилиш) асосида Пайғамбар қилиб юборгач, Қурайш қабиласи: «Муҳаммад бизнинг илоҳларимизни ягона илоҳга айлантирмоқчими? Албатта, бу жуда ажабланарли иш-ку?!» – деди.
Араблар Каъбадан бошқа яна бир қанча уйларни ўзлари учун муқаддас билиб, уларни ҳам Каъбадек улуғлашарди. Бу уйларнинг ҳам садана (ходим) ва ҳожиб (эшик оға)лари бўлиб, уларга ҳам Каъбага ҳадя қилганларидек туялар ҳадя қилишар, уларни ҳам Каъбани тавоф қилгандек тавоф этишар ҳамда улар олдида ҳам қурбонликлар қилишарди. Шунга қарамасдан улар Каъбанинг бошқалардан қадри баланд эканлигини билишарди. Чунки Каъба Иброҳим Халил (алайҳиссалом қурган уй ва масжид эканлигини унутмаган эдилар.
