حَدَّثَنَا مَحْمُودُ بْنُ غَيْلانَ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو أَحْمَدَ، قَالَ: حَدَّثَنَا سُفْيَانُ، عَنِ الأَسْوَدِ بْنِ قَيْسٍ، عَنْ نُبَيْحٍ الْعَنَزِيِّ، عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللهِ، قَالَ: أَتَانَا النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم، فِي مَنْزِلِنَا، فَذَبَحْنَا لَهُ شَاةً، فَقَالَ: كَأَنَّهُمْ عَلِمُوا أَنَّا نُحِبُّ اللَّحْمَ وَفِي الْحَدِيثِ قِصَّةٌ

Жобир ибн Абдуллоҳ розияллоҳу анҳу айтади:

«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам уйимизга келдилар. Биз қўй сўйдик. У зот: «Улар гўштни яхши кўришимизни билгандек (қўй сўйишибди)», дедилар». Бу ҳадисда (узун) қисса бор.

حَدَّثَنَا ابْنُ أَبِي عُمَرَ، قَالَ: حَدَّثَنَا سُفْيَانُ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَبْدُ اللهِ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عَقِيلٍ، أَنَّهُ سمعَ جَابِرًا (ح) قَالَ سُفْيَانُ: وَحَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْمُنْكَدِرِ، عَنْ جَابِرٍ، قَالَ: خَرَجَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم، وَأَنَا مَعَهُ فَدَخَلَ عَلَى امْرَأَةٍ مِنَ الأَنْصَارِ، فذَبَحَتْ لَهُ شَاةً، فَأَكَلَ مِنْهَا، وَأَتَتْهُ بِقِنَاعٍ مِنْ رُطَبٍ، فَأَكَلَ مِنْهُ، ثُمَّ تَوَضَّأَ لِلظُّهْرِ، وَصَلَّى، صلى الله عليه وسلم، ثُمَّ انْصَرَفَ، فَأَتَتْهُ بِعُلالَةٍ مِنْ عُلالَةِ الشَّاةِ، فَأَكَلَ ثُمَّ صَلَّى الْعَصْرَ، وَلَمْ يَتَوَضَّأْ

Жобир розияллоҳу анҳу айтади:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам (уйдан) чиқдилар. Мен ҳам у зот билан бирга эдим. Ансорлардан бир аёлнинг уйига кирдилар. У аёл у зотга битта қўй сўйди. Пайғамбаримиз ундан едилар. Сўнг у аёл хурмо япроқларидан ясалган идишда хурмо олиб келди. У зот соллаллоҳу алайҳи васаллам ундан ҳам едилар. Сўнг пешин намозига таҳорат олиб, намоз ўқидилар. Сўнг намозни тугатдилар. Ҳалиги аёл қўйнинг қолган қисмини келтирди. У зот ундан едилар. Сўнг асрни ўқидилар, лекин таҳорат олмадилар».

«Шамоил Муҳаммадий» китобидан

Абдулазиз Усмон таржимаси