Расулуллоҳ соллaллоҳу алайҳи васалламнинг йиғлашлари
حَدَّثَنَا مَحْمُودُ بْنُ غَيْلانَ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو أَحْمَدَ، قَالَ: حَدَّثَنَا سُفْيَانُ، عَنْ عَطَاءِ بْنِ السَّائِبِ، عَنْ عِكْرِمَةَ، عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ، قَالَ: أَخَذَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم ابْنَةً لَهُ تَقْضِي فَاحْتَضَنَهَا فَوَضَعَهَا بَيْنَ يَدَيْهِ، فَمَاتَتْ وَهِيَ بَيْنَ يَدَيْهِ وَصَاحَتْ أُمُّ أَيْمَنَ، فَقَالَ يَعْنِي صلى الله عليه وسلم: أَتَبْكِينَ عِنْدَ رَسُولِ اللهِ ؟ فَقَالَتْ: أَلَسْتُ أَرَاكَ تَبْكِي ؟ قَالَ: إِنِّي لَسْتُ أَبْكِي، إِنَّمَا هِيَ رَحْمَةٌ، إِنَّ الْمُؤْمِنَ بِكُلِّ خَيْرٍ عَلَى كُلِّ حَالٍ، إِنَّ نَفْسَهُ تُنْزَعُ مِنْ بَيْنِ جَنْبَيْهِ، وَهُوَ يَحْمَدُ اللَّهَ تعالى
Ибн Аббос розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллaллоҳу алайҳи васаллам жони узилаётган қизчаларини олиб бағирларига босдилар ва уни олдиларига қўйдилар. Қизча у зотнинг қўлларида вафот қилди. Умму Айман бақириб йиғлади. Набий соллоллоҳу алайҳи васаллам: «Расулуллоҳ соллaллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурида (бақириб) йиғлаяпсанми?», дедилар. У: «Сизни ҳам йиғлаятганингизни кўрмаяпманми?», деди. У зот: «Мен йиғламаяпман. Бу (кўз ёш Аллоҳнинг) раҳмати. Мўмин ҳар қандай ҳолда ҳам барча яхшилликда бўлади. Унинг нафси танасидан олинаётганда ҳам у Аллоҳ таолога ҳамд айтади», дедилар».
حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ بَشَّارٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ مَهْدِيٍّ، قَالَ: حَدَّثَنَا سُفْيَانُ، عَنْ عَاصِمِ بْنِ عُبَيْدِ اللهِ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَائِشَةَ، أَنَّ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم، قَبَّلَ عُثْمَانَ بْنَ مَظْعُونٍ وَهُوَ مَيِّتٌ وَهُوَ يَبْكِي أَوْ قَالَ: عَيْنَاهُ تَهْرَاقَانِ
Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллaллоҳу алайҳи васаллам Усмон ибн Мазъунни ўлик ҳолида ўпдилар. Ўпганларида йиғлаётган эдилар – ёки кўзлари ёшланган эди –».
حَدَّثَنَا إِسْحَاقُ بْنُ مَنْصُورٍ، قَالَ: أَخْبَرَنَا أَبُو عَامِرٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا فُلَيْحٌ وَهُوَ ابْنُ سُلَيْمَانَ، عَنْ هِلالِ بْنِ عَلِيٍّ، عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ، قَالَ: شَهِدْنَا ابْنَةً لِرَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم، وَرَسُولُ اللهِ جَالِسٌ عَلَى الْقَبْرِ، فَرَأَيْتُ عَيْيَنْهِ تَدمَعَانِ، فَقَالَ: أَفِيكُمْ رَجُلٌ لَمْ يُقَارِفِ اللَّيْلَةَ ؟، قَالَ أَبُو طَلْحَةَ: أَنَا، قَالَ: انْزِلْ فَنَزَلَ فِي قَبْرِهَا
Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллaллоҳу алайҳи васаллам қизларининг (дафнида) иштирок этдик. Расулуллоҳ соллaллоҳу алайҳи васаллам қабр олдида ўтирган эдилар. Қарасам кўзларидан ёш тўкилаётган экан. У зот: «Орангизда тунда (аёлига) яқинлик қилмаган борми?», дедилар. Абу Толҳа: «Мен», деди. У зот: «Туш», дедилар. У (маййитни қўйиш учун) қабрига тушди».
«Шамоил Муҳаммадий» китобидан
Абдулазиз Усмон таржимаси
