Расулуллоҳ яҳудийларнинг жинояткорона бу ҳаракатидан сўнг уларга қарши уруш очишга қарор қилдилар. Урушга тайёргарлик кўришга буюрдилар. Мусулмонлар етиб келишганда бани Назир ўз қўрғонлари ичига беркиниб олган эди. Пайғамбар алайҳиссалом улардан қўрғонларини ташлаб, Ясрибдан ўн кун муддат ичида чиқиб кетишни талаб қилдилар. Яҳудийлар кучсизликларини сезиб, Пайғамбар алайҳиссалом ҳукмларига бўйсунишдан ўзга чора тополмадилар. Лекин бани Авф қабиласига мансуб бир гуруҳ мунофиқлар уларга: «Собит туринглар, биз сизни ёлғиз қўймаймиз. Агар сизга қарши уруш бўладиган бўлса, биз сизлар билан биргамиз. Агар сизлар Ясрибдан қувиб чиқариладиган бўлсангиз, бирга чиқамиз», деб хабар бердилар. Бани Назир қабиласи жойлашган қўрғонлар жуда ҳам мустаҳкам бўлиб, уни қисқа муддатда ишғол қилиш амри маҳол эди. Шунинг учун ҳам Пайғамбар алайҳиссалом уларнинг хурмоларини кесиб, қўрғон атрофига йиғишга ва ўт қўйишга буюрадилар. Яҳудийлар ўт орасида қоладилар. Энди улар учун фақат икки йўл бор эди. Ёки Пайғамбар алайҳиссаломнинг талабларига кўниш, ёки қўрғондан чиқиб урушиш. Улар биринчи йўлни танладилар. Ўн кунлик қамалдан сўнг бани назирликлар Пайғамбар алайҳиссаломдан кўчиб кетишга ва гуноҳларини кечишга изн сўрадилар. Ҳар бир киши қурол-яроғдан ташқари мол-мулкидан бир туядан юк оладиган бўлди. Сўнг Ясрибни тарк этиб, Хайбарга, баъзилари Шомга жўнаб кетдилар. Аллоҳ таоло Ҳашр сурасида бани Назир қабиласининг хиёнатини баён этган. Шунинг учун ҳам саҳобалардан Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳу бу сурани «Бани Назир сураси» деб ҳам атаганлар.
